Ik stapte uit en keek in het rond. Ik zag een gloednieuw complex. 

Het gebouw was ultramodern. Onder en naast het gebouw lag een meer en grasplein met diverse picknicktafels. Ik stelde me voor hoe leuk het moet zijn om hier in de zomer de lunch te nuttigen met collega’s. Er waren bomen waar verkoeling kon worden gezocht tijdens de tropische dagen en ja, er waren zelfs hangmatten geïnstalleerd voor de befaamde power-naps. Aangenaam vertoeven, toch.

Ik ging het gebouw binnen en werd met de glimlach begroet door een vriendelijke receptioniste.

Ze verwittigde de CEO en bood me een lekkere Nespresso aan (en nam er zelf ook ééntje). Tijdens het wachten sloeg ik een praatje met haar en ze vertelde me hoe gelukkig ze zich voelde in haar job en vooral in het bedrijf. “Want, meneer, naast de lekkere koffie, is er ook gratis fruit en kunnen we lunchen aan een voordeeltarief van 5 euro. Voor die prijs kan ik zelf niet koken, hé.”
En ze voegde vol enthousiasme toe : “met de collega’s gaan we 3 keer per week lopen, eigenlijk heb ik geen collega’s, het zijn eerder vrienden. We krijgen ook een fitnessabonnement want onze CEO gelooft in een gezonde geest in een gezond lichaam.”

Ondertussen kwam de CEO naar me toe. Zeer vriendelijke veertiger die me trots meenam op een ‘tour d’office’. We liepen door de kantoren, naar de productie toe, en het was zo opvallend dat iedereen hem enthousiast begroette. Ze zwaaiden hem toe en hij ging korte praatjes met hen aan. Ik vroeg iemand hoe het voelde om bij het bedrijf te werken en hij zei letterlijk : “kortweg, fantastisch, ik werk hier al 6 jaar en wil nooit meer weg. Ik krijg verantwoordelijkheid en vertrouwen en kom iedere morgen vol goesting werken.”

De CEO vertelde me dat de economie bloeit, dat de bestellingen binnen stromen maar dat hij niet mee kan in productie. “Ik heb net geïnvesteerd in machines, maar ze staan stil, want ik vind geen personeel. Dat is echt de bottleneck van het bedrijf, het belemmert onze groei.”

Ik polste naar de reden en hij vertelde me dat ze gewoon de mensen niet tot bij hen krijgen. Hij toonde me de vele openstaande vacatures op zijn website. 

Ik bekeek die aandachtig en het volgende viel me op bij aanbod : “een marktconform loon met doorgroeimogelijkheden.” En that’s it.

Ik vroeg hem waarom hij de vele troeven in zijn bedrijf niet bekend maakte. Waarom geen gewag maken van de schitterende kantoren, de persoonlijke verwelkoming, de ultramoderne accommodatie, de fantastische tuin met picknicktafels voor tropische zomers, de hangmatten voor powernapjes, de gratis Nespresso koffie, het gratis fruit, het gratis fitnessabonnement, de voordelige lunches en de amicale sfeer? Klinkt beter toch? 
 

Hij bekeek me kort en zei verwonderd “nooit aan gedacht”.